Zullen we weer gewoon schooltje spelen?
Janneke 14 oktober 2020Er is een serie genaamd: literaire juweeltjes. Zeer goedkope boekjes met als doel om mensen weer aan het lezen te krijgen en te laten merken dat lezen best heel leuk kan zijn en ook goedkoop.
In deze serie is ook: Zullen we weer gewoon schooltje spelen, verschenen van Jacques Vriens. Voor de prijs hoef je het niet te laten want het boekje kost €1,99. Inmiddels is dit boekje aan zijn derde druk begonnen en terecht! Het is niet alleen een literair juweeltje maar een pronkjuweel voor leerkrachten!
Heb je in de herfstvakantie nog wat tijd over? Ga direct naar de boekwinkel en haal dit boekje. Je voelt je pagina na pagina meer gewaardeerd op een hele herkenbare wijze. Zelf ben ik nog een Klos-ser en dan is het zo herkenbaar om te lezen hoe het onderwijs op de basisschool al veel veranderingen heeft doorgemaakt.
Jeugdboekenauteur Jacques Vriens zat 25 jaar in het onderwijs voor hij fulltime schrijver werd. Als schrijver bezoekt hij nog steeds erg vaak scholen, en ziet met lede ogen het onderwijs achteruitgaan. Niet door de leerkrachten, maar door de “toets- en testgekte’ en de administratieve rompslomp.
In de inleiding vertelt Jacques over het schooltje spelen met kinderen uit de buurt. Een hele andere wereld dan de werkelijkheid met makkelijke sommen en dictee met vieze woordjes, zingen, dansen, toneelstukjes spelen, gym en landjepik als aardrijkskunde en is de juf of meester streng? Dan werd een andere gekozen! Maar hoe leuk was het om zo samen te spelen. Daarna vertelt hij over zijn schoolbezoeken waar hij als kinderboekenschrijver is geweest en waar hij zich voelt thuiskomen maar met een kritisch oog kijkt naar alle ontwikkelingen in goede en minder goede zin.
Het is goed om te lezen hoe Jacques als schrijver en als oud-directeur kijkt naar deze ontwikkelingen: de kleuter gaat hem echt aan het hart en de wijze waarop kleuterleerkrachten zich soms aanpassen aan wat er van hen wordt gevraagd, is lang niet altijd goed te noemen. De opmerking die hij eens heeft gemaakt tijdens een bijeenkomst over integratie van de kleuters in de basisschool: ‘als we echt willen integreren moeten we als lagere school het meeste water bij de wijn doen, want bij de kleuters zijn ze al veel verder’, bracht heel wat teweeg. Toch een rare ontwikkeling dat veel kleuterleerkrachten zich ondanks hun inzet en overtuiging vaak hebben aangepast en dat zij een applicatiecursus moesten volgen en dat dit andersom niet nodig was. Ook heeft Jacques een duidelijke mening over het doorkleuteren in groep 2. Wat is dat fijn om te lezen.
Jacques ging vroeger naar een jongensschool en vertelt over het prachtige voorlezen door een broeder en het pesten waar eigenlijk niks aan gedaan werd. Belangrijke zaken die hij later als meester heeft meegenomen in zijn visie.
Hij prijst zich gelukkig dat er nog leerkrachten zijn die zich niet van de wijs laten brengen door bestuur, ouders, inspectie of De Haag maar die er vooral willen zijn voor de kinderen. Theo Thijssen heeft hier over geschreven in zijn boek: De gelukkige klas. Hij was ook zo’n leerkracht die zich niet alles liet voorschrijven maar wel met hart en ziel voor de klas stond. Een ander beeld dan nu vaak op scholen is waar de toetsgekte zover is gekomen dat als je vraagt hoe het met een kind gaat, je eerst de laptop open moet slaan.
Lezen is belangrijk. Je wordt van lezen een slimmer en gelukkiger mens. Jacques werd voorgelezen en genoot van de verhalen van Arendsoog en Witte Veder, Daarna begon hij zelf te lezen in o.a. De Kinderkaravaan en ging als meester zelf voorlezen. Nu spreekt hij wel eens leerkrachten die geen tijd meer hebben om aan leesbevordering te doen. Maar zijn deze keuzes goede keuzes? Het is voor kinderen belangrijk om leesplezier te krijgen maar er zijn nog veel meer redenen om te lezen, ook ouders moeten hier van doordrongen worden. Jacques laat zien dat leesbevordering eigenlijk heel simpel is.
Het laatste item gaat over autoritaire en democratische leerkrachten. De laatsten geven kinderen niet alleen zelfvertrouwen maar leren kinderen ook omgaan met frustraties en agressie. Jacques geeft prachtig weer hoe hij het in de klas heeft aangepakt.
Ik heb het boekje met veel plezier gelezen. Het onderwijs gaat hem aan het hart en de liefdevolle manier waarop het beschreven wordt, raakt mij. Jacques probeert oude en nieuwe verworvenheden met elkaar te verbinden, en pleit voor vernieuwingen waarbij het verleden niet vergeten wordt.
Dit boekje zou elke leerkracht moeten lezen!
loading...
Zullen we weer gewoon schooltje spelen?,
