Solliciteren 40 jaar terug
Janneke 29 oktober 2022Solliciteren
Hoe ging dat 40 jaar geleden?
Na vier fantastische jaren op de Christelijke Kleuterkweek in Arnhem, waarin ik mezelf begon te ontdekken en daarbij ook het lesgeven aan kleuters uiteindelijk steeds beter onder de knie kreeg, kreeg ik, veertig jaar geleden Diploma Kleuterleidster A, B. een echte Klosser dus en ook de bevoegdheid om les te mogen geven aan de rest van de basisschool.
Geweldig! De toekomst ligt op dat moment helemaal voor je open en het solliciteren gaat van start. Advertenties uit kranten en het vakblad worden uitgeknipt en daarna begon het schrijven. Jawel, schrijven, met een vulpen en mooi briefpapier, want je moet wel opvallen. Eerst is het zoeken naar de juiste woorden en daarmee een goede tekst. Dan begint het schrijven van de brief. De ellende was elke keer dat je bijna aan het eind van de brief was en juist daar een schrijffout maakte. Overnieuw dus….
In die tijd was het niet zo dat de banen voor het oprapen lagen. Brief na brief werd geschreven en voorzien van een postzegel naar de brievenbus gebracht.
Eindelijk, na vele brieven, kwam er respons in de vorm van een uitnodiging. Vijf keer maar liefst! Op naar de gesprekken! Ik vond het geweldig, voelde me heel wat en weet nog goed hoe op elke school gevraagd werd naar wat ik vond van werkbladen. Dat was toen best een dingetje. Deze waren eigenlijk een beetje uit den boze mar kwamen wel steeds meer in opmars en als je ze ging gebruiken, moest daar wel een hele duidelijke motivatie achter zitten. Deze had ik kennelijk wel want als je vertelde dat je werkbladen ging gebruiken als controlemiddel zat je goed.
Overigens dacht elke leerkracht toen wel tien keer na voordat er een werkblad gebruikt ging worden. Een kopieermachine was niet aanwezig in het onderwijs. Een werkblad moest daarom eerst in een brander waarmee je er een stencil van maakte, dat ging dan in de stencilmachine die je al draaiend aan een slinger aan de gang moest zien te krijgen en daardoor het stencil te vermeerderen. Soms was er teveel inkt, dan weer te weinig papier, dan was het weer niet leesbaar, en altijd maakte je dus meteen maar veel meer zodat je de volgende keer dat hele proces niet weer door hoefde. Die extra stencils moest je op een goed manier zien te rubriceren omdat je anders weer vergat dat je het eerder al had gedupliceerd. Ik denk dat daar mijn verzameling aan mappen vol met materialen voor thema’s is ontstaan. Wie wat bewaart, heeft wat! Nog steeds.
Na het eerste gesprek met de juffen van de kleuterschool, het hoofd van de lagere school en de ouderraad, volgde een tweede gesprek met het bestuur. In de personeelskamer van de lagere school zaten allemaal mannen in pak om de tafel. Men stelde zich keurig voor en aan het eind van de rij gekomen kreeg ik een hand en de man in kwestie zei: “schat.”. Hoezo, dacht ik. Ik ken de beste man niet eens. Een rode kleur was er al maar op dat moment werd dat donkerrood. Wat was daar nu de bedoeling van. Schuchter ging ik zitten en kreeg een lading vragen over het geloof, de kerkgang en het vertellen van de Bijbelse verhalen aan de kinderen. Ook was het van groot belang dat ik achter de formulieren stond waarin vastgelegd werd dat ik hun visie kon ondertekenen.
Opgelucht verliet ik de personeelskamer. In de gang zag ik een papier hangen met daarop de namen van de bestuursleden waaronder meneer Schat. Tja….
Toch ging het gesprek goed want al voor ik thuis was, kwam een uitnodiging voor de proefles. Gewapend met een zinken emmer van oma, een pet, een boerenzakdoek, klompen, een pet en een lepel en daarbij nog een aantal mapjes met een koe voorop en daarin de lessen helemaal uitgeschreven voor iedereen, werd ik geacht een werkelijkheidsverhaal te vertellen en een spelles te geven aan 24 jongste kleuters die je helemaal niet kent.
Ik ben eerst met het verhaal begonnen en had mijn handen al snel vol aan een jonge kleuter met snottebellen tot ver onder zijn neus, die graag de aandacht wilde. Ook waren er allerlei kinderen die heel graag wat wilden vertellen. Toch kwam er een goed einde aan het verhaal en kon de spelles beginnen.
De beide lessen speelden zich af in een speel-werklokaal. Ik denk niet dat dit nu nog het geval is maar voor een spelles diende je eerst alle tafels, stoelen, in de weg staande kasten weg te halen en op te stapelen aan de zijkant. Ondertussen zaten er 24 jonge kinderen die graag aan de slag wilden voor, op, naast en achter hun stoel. Enigszins verhit begin je dan je lessen! De bewegingsvrijheid van kinderen was dan ook niet echt optimaal.
De kinderen genoten echter zichtbaar van de meegebrachte attributen en de spelletjes: Bij een slag op de emmer verander je in een boerderijdier, een zangspel: hoe gaat de boer naar de veemarkt toe, dan een tikspel in een dus vrij kleine ruimte en tot slot zoekt de boer met een blinddoek op de dieren door een dierengeluid te zoeken.
De vijf personen die achter in de klas het geheel zaten te bekijken, konden wat mij betreft tevreden zijn en dat waren ze ook want een paar minuten laten werd mij verteld dat ik de baan kreeg, ik diende ook snel te beslissen maar was eigenlijk meteen al dolblij! Een echte baan in het kleuteronderwijs, de droom vanaf mijn vierde jaar!
loading...
Solliciteren 40 jaar terug,
